Rewitalizacja

Pojęcie rewitalizacji zostało wprowadzone do polskiego systemu prawnego ustawą z dnia 9 października 2015 roku o rewitalizacji. Zgodnie z definicją ustawową, rewitalizacja to „proces wyprowadzania ze stanu kryzysowego obszarów zdegradowanych, prowadzony w sposób kompleksowy, poprzez zintegrowane działania na rzecz lokalnej społeczności, przestrzeni i gospodarki, skoncentrowane terytorialnie, prowadzone przez interesariuszy tego procesu”. Definicja ta ujmuje kluczowe aspekty rewitalizacji w sposób wszechstronny.

Rewitalizacja stanowi jeden z obszarów działań władz lokalnych skierowanych na poprawę stanu zagospodarowania i jakości życia na obszarach będących w stanie kryzysowym. Potrzeba rewitalizacji wynika z narastających problemów o charakterze przestrzennym i infrastrukturalnym, jak i społecznym oraz gospodarczym. Jej efektem powinno być przywrócenie funkcji danego obszaru z uwzględnieniem nowych uwarunkowań i potrzeb oraz zrównoważony rozwój jednostek osadniczych.
Powinna ona zostać osiągnięta poprzez likwidację zagrożeń środowiska naturalnego, przywrócenie wartości użytkowych terenu, stwarzanie nowych miejsc pracy, spadek zagrożenia przestępczością, zachowanie dziedzictwa kulturowego, poprawę dostępu do usług kulturalnych lub edukacyjnych, przeciwdziałanie trudnościom gospodarczym tych terenów oraz złemu stanowi technicznemu budynków.

Działania realizowane w ramach rewitalizacji powinny być skierowane na:
• zwiększanie szans rozwoju miast i wsi,
• poprawianie jakości życia mieszkańców,
• umiejętne łączenie wielu interesów dla osiągnięcia wspólnie akceptowanego celu.

Gmina przygotowuje program naprawczy dla zdefiniowanego na jej terenie obszaru rewitalizacji. Powodzenie działań rewitalizacyjnych wymaga ścisłej współpracy między podmiotami zlokalizowanymi na obszarze rewitalizacji, a innymi podmiotami z terenu danej gminy i poza nią (m.in. przedsiębiorcy, pozostałe jednostki sektora publicznego, organizacje pozarządowe).